Ojojoj, ég er þreyttur. Nú verður tekin ruglpása í bili. Mitt viðkvæma andlega ástand fékk nóg í þynnkunni á laugardag og ég lá grenjandi utan í Glókolli mestallan part dags. Þetta er búið að vera gaman, en þegar svona gerist veit ég af biturri reynslu að það er kominn tími á hlé. Sem er ekkert nema gott mál.

Annars talaði ég og talaði og talaði og talaði. Einhver var að reyna að dobbla mig á Hróarskeldu en ég man ekkert hver. Ég man heldur ekkert hvað ég var að moðerfokkíng blaðra allt kvöldið. Vá hvað ég myndi stundum ekki nenna að hitta mig... bla bla bla blaaaa blaaaaaa. Blaaaaaaaaaaaaaa. Hvernig væri stundum að reyna bara að halda kjafti?