Harmsögur ævi minnar

15.6.11

Nú er miður júní og í stað þess að njóta fyrstu sumardagana (loksins!) þá ligg ég veik. Þetta er rosa kát pest: kvef og beinverkir og stíflaðar ennis- og kinnholur, og svo óvænt aukaeinkenni á hverjum degi. Í gær fékk ég t.d. niðurgang sem var sérlega hressandi viðbót. Í ofanálag er ég að sálast úr áhyggjum yfir vinnunni af því að þar kemur ekki maður í manns stað... þ.e. allt sem á eftir að gera bíður eftir mér þar svo ég þarf að ráðast á megastafla og 700 tölvupósta þegar mér batnar. EF mér þá batnar.
Litla systir mín ætlar að fara með mig til læknis í kvöld sem mér er meinilla við. Ég held alltaf að ég sé að drepast úr alnæmi eða malaríu eða heilaæxli þegar eitthvað er að mér en hei, sennilega er best að vita það þá strax.